Toen de Ghanese Erica zes jaar oud was, ontstaan er grote problemen in haar familie. Haar vader en moeder kunnen niet voor haar zorgen. Ze wordt daarom samen met haar zus naar een kindertehuis gebracht. Haar andere zussen en broers kunnen bij familieleden wonen. Erica vertelt: “Het was heel moeilijk voor mij. We woonden met 80 kinderen in een opvanghuis. Er waren weinig verzorgers. Toen ik tien was zorgde ik voor vijf jongere kinderen. Er was vaak te weinig te eten. Iedere week kwamen er vrijwilligers, ook uit Nederland. Zij brachten eten en kleding mee, maar ik denk dat de directeur dat verkocht, want wij kregen het niet.
“De verzorgers straften ons vaak. Ze sloegen ons en waren nooit aardig. En we mochten daar niets over zeggen tegen de bezoekers en vrijwilligers. Ik moest hen vertellen dat ik geen ouders en andere familieleden had. Maar die had ik wél! Ik worstelde contant met de vraag: waarom ben ik in een kindertehuis achtergelaten en waarom mogen mijn broertjes en zusjes wel bij familie wonen?”
Vrijwilligers komen en gaan
Erica vertelt dat de vrijwilligers altijd aardig waren, maar dat ze juist verdrietig was wanneer ze na een paar weken of maanden weer vertrokken. Ze vertelt: “Ik vind het heel moeilijk om van mensen te houden, omdat er nooit écht van mij gehouden werd. Door iemand die bleef.”
Terug naar familie
“Ik weet niet waarom, maar het kindertehuis sloot. Nu kon ik opeens wel bij mijn familie wonen. Ik woon nu bij mijn oom, dat is heel fijn. Hij zorgt goed voor me en helpt me met alles wat ik nodig heb. Ik studeer nu aan de universiteit.” Veel kinderen die opgroeien in een kindertehuis worstelen met psychische problemen zoals verlatingsangst, weinig zelfvertrouwen, depressie en zelfs suïcidaliteit. Ze lopen een grotere kans om slachtoffer te worden van (seksuele) uitbuiting, geweld en kinderhandel. Ook zijn ze vaker verslaafd of dakloos. Erica zegt: “Ik denk eigenlijk dat ik de enige ben van alle kinderen in het tehuis die goed terecht is gekomen. Bijna iedereen heeft het heel erg moeilijk. Maar ook ik heb het nog steeds moeilijk. Emotioneel en psychologisch ben ik beschadigd omdat er niemand voor mij zorgde als kind. Gelukkig ben ik sterk en veerkrachtig. Ik probeer van iedere dag iets te maken.”
